ஒரு டாகுமெண்டரி படமும், சில எண்ணங்களும்

எனக்குச் சில சனி-ஞாயிறுகள் உருப்படியாய் அமைந்துவிடுவதுண்டு. இப்படியானவொரு ஞாயிறு அன்று பெங்களூரில் Molecules creations ஏற்பாடு செய்திருந்த Voicing Silence என்ற சர்வதேச டாகுமெண்டரி திரைப்பட விழாவில் ஒரு மூன்றரை படங்கள் பார்த்தேன். பதினேழு படங்கள் இதில் திரையிட்டார்கள். விழாவின் முடிவில் மூன்று சிறந்த முயற்சிகள் என்று மூன்று படங்களைத் தேர்ந்தெடுத்தார்கள்.

நான் பார்த்த படங்கள் :
1. La Bicicleta - கனடா (கியூபாவின் போக்குவரத்துப் பிரச்சனைகளை கனடா நாட்டுச் சைக்கிள்கள் தீர்ப்பது பற்றி)
2. Under Attack - ஸுவீடன் (வலிப்பு நோய் பற்றிய விழிப்புணர்வு)
3. 46 Degree Root of the Wind - அர்ஜண்டீனா (Tehuelches பழங்குடியினரின் சாகும் மொழி, கலாச்சாரம் பற்றியது)
4. Baghdad Rap - ஸ்பெயின் (அமெரிக்காவின் ஈராக் படையெடுப்பில் சாதாரணர்கள் சிக்கிச் சீரழிந்ததை பல ராப் பாடல் வரிகள்மூலமாகவும், கோரமான சில படங்களின் மூலமாகவும் காட்டுகிறது)

இவற்றில் La Bicicleta என்ற படம் தான் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. Bicycles Crossing Borders என்ற கனடா நாட்டு அமைப்பொன்று பழைய சைக்கிள்களைப் பழுதுபார்த்து, மிகவும் சகாய விலையில் ஹவான்னாவுக்கும் கியூபாவின் பல பகுதிகளுக்கும் கொடுக்கிறது. தவணை முறையில் இவற்றை வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்ற ஏற்பாடும் உள்ளது.போக்குவரத்துப் பிரச்சனை வாழ்க்கையில் எவ்வளவு முக்கியமானது என்று ஆச்சரியத்துடன் தெரிந்து கொண்டேன்.

காலையில் வேலைக்குச் செல்லும்போது பஸ்ஸுக்காகக் காத்திருக்கிறார் ஒருவர். இன்ன நேரத்திற்கு வரும் என்று சொல்ல முடியாதபடிக்கு, மோசமான போக்குவரத்து வசதி - சில மணிநேரங்கள் காத்திருக்க வேண்டும். பஸ் சில நாட்கள் வராமல் கூடப் போகலாம்! இப்படியான சூழலில் அவர் குடும்பத்திற்கு ஒரு சைக்கிள் கிடைக்கிறது. அந்தச் சைக்கிள் அவர்கள் குடும்பத்திற்குள் கொண்டுவரும் மகிழ்ச்சி, ஒழுங்கு - நம்பவே முடியவில்லை. ஒரு சைக்கிள் வாங்க முடியாத அளவிற்கா ஒரு சராசரிக் குடும்பம் இருக்கும்? நம்பகமானதொரு போக்குவரத்து வசதி செய்து கொடுக்க முடியாமல் ஒரு அரசாங்கமா?

சைக்கிள்கள் வாகன நெரிசல்களுக்கும், புகை ஏற்படுத்தும் மாசுக்கும் எவ்வளவு அருமையான மாற்று! பள்ளிக்கூடம் போகும்போது, மாமாவின் பி எஸ் ஏ சைக்கிளை "ஓவராய்லிங்" (overhaul) செய்து ரிக்ஷா டயர் போட்டு ஹாண்டில் பிடிகளில் ஜிலுஜிலு வால் வைத்த உறை மாட்டி (சுஜாதா கதைகளில் வரும் வைய்யாளிக் குதிரை மாதிரி) சந்தோஷமாகப் போய்க்கொண்டிருந்தேன்.அதற்கும் முன்னால் 40 பைசா சேர்த்த உடனே ஒரு "அவர்" அரை இஞ்ச் சைக்கிள் வாடகைக்கு எடுத்து ஓட்டுவதில் ஒரு பரமானந்தம்! (ஒரு முறை டியூப் படீலென்று வெடித்து, கடையில் யாருமில்லாத போது சத்தப் படுத்தாமல் சைக்கிளை வைத்துவிட்டு ஓடிவந்ததில் இருந்து அரை இஞ்ச் சைக்கிள் ஓட்டுதல் நின்றது)

பெங்களூரில் இப்போதெல்லாம் நடந்து போகவே சிக்னல்களில் நின்றாக வேண்டிய நிலை. மாலை ஆறு மணிக்கு இந்தச் சாலைகளில் எந்த வாகனமும் ஓட்ட முடியாது. இதற்காகவே எட்டு மணிவரை அலுவலகத்தில் உட்கார்ந்திருந்து விட்டுக் கிளம்புவேன். (எட்டு மணிக்கும் நெரிசல் தீராது, ஆனாலும் ஒருமாதிரி ஓட்டிப் போய்விடலாம்). இப்போது சில நாட்களாக வண்டி எடுத்து வர முடியாத நிலை. இந்த நாட்களில் தான் நேரத்திற்கு எங்கும் போய்ச்சேர முடியாததன் அவஸ்தை புரிந்தது.

நகரப் பேருந்துப் போக்குவரத்து கடந்த இரண்டு வருடங்களாக லாபம் ஈட்டுகிறது. சந்தோஷம் - நுகர்வோர்களுக்கென இன்னும் வசதிகள் செய்து கொடுக்கலாம். நெரிசல் நேரங்களில் சௌகரியமாக நின்றுகொண்டு போகும் வசதி செய்துகொடுத்தாலே போதும். அதேபோல ஆட்டோக்களின் மீட்டர்களைக் கொஞ்சமேனும் கவனிக்க வேண்டும் - ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு கதியில் ஓடக்கூடியது. அந்த வகையில் மீட்டர் போட்டு ஆட்டோ ஓட்டுவது பெங்களூரில் வழக்கொழிந்து போகாமல் இருப்பதில் நிம்மதி. நகரச் சாலைகளை உபயோகிப்பவர்கள் எல்லோரும் இன்னும் விட்டுக்கொடுத்து accomodative ஆக இருக்கவேண்டும்.

கியூபாவிற்கு சைக்கிள்கள் மூலம் கொஞ்சம் விமோசனம் வரலாம். நம்மிடம் இல்லாததென்ன? இப்போதெல்லாம் மோட்டர் பைக், கார்களை ஊர்ச்சந்தை போலக் கூவி விற்கிறார்கள், தவணை முறை, கடன்கள் என்றெல்லாம் வேறு. சரி, இந்நகரச் சாலைகள் பெரிய போக்குவரத்து நெரிசல்களைச் சமாளிக்க வல்லதல்ல. இருக்கும் வசதிகளைக் கொண்டு, விட்டுக் கொடுத்து சாலைகளை ஒரு புரிதலுடன் பங்கிட்டுக்கொண்டால் நேரத்தோடு வீட்டிற்கோ, வேலைக்கோ போய்ச் சேரலாம் இல்லையா? இல்லாமையைச் சமாளிப்பது அளவுக்கதிகமான இருப்பைச் சமாளிப்பதை விட எளிது போல...

இப்போதைக்குச் சைக்கிள் ஒன்று வாங்கலாமா என்ற யோசனை எழுந்துள்ளது.