பெங்களூர் டயரி

பெங்களூரில் சர்ச் வீதியில் ப்ளாஸம்ஸ் என்கிற பழைய புத்தகக் கடை ஒன்றிருக்கிறது. இதில் வாரம் தோறும் ஒரு மணிநேரம் கழிக்கவென்று எனக்கு ஒரு நேர்த்திக் கடன். காபிடலிஸம் பற்றிய கார்ல் மார்க்ஸின் சித்தாந்தங்களைக் கரைத்துக் குடித்தாலென்ன என்று கால் மணிநேரம் கழியும். ஆண்டன் செக்காவ், மாப்பஸான் இன்ன பிற கிளாசிக் சிறுகதைகள் எல்லாவற்றையும் மொத்த விலைக்கு எடுத்துக் கொண்டு ஒரு வார விடுப்பில் ஏதாவது பீச் ரிஸார்ட்டில் காக்டெய்ல் உறிஞ்சிக்கொண்டே படித்துத் தீர்க்கும் அவாவும் கால் மணிநேரமே நீடிக்கும். அப்புறம் இந்த wild west பைத்தியம் இருப்பதால், லூயி லாமொரின் எல்லாப் புத்தகங்களையும் எடைக்கு வாங்கிக் கொண்டு போய் வீட்டிலே குப்பை சேர்க்கலாமென்று ஒரு எண்ணம் உதிக்கும். சுயசரிதை, வாழ்க்கைக் குறிப்புகள் பக்கம் சபலத்துடன் மேய்வதும், தடிதடியான சமையற்குறிப்புகள் மற்றும் wine பற்றிய புத்தகங்களைக் கையில் ஒரு தீர்மானத்துடன் எடுத்து வைத்துக்கொள்வதும் (திரும்பும் நேரம் நிச்சயமின்றி அவைகளை எதாஸ்தானம் செய்துவிடுவதும்) நடக்கும். மார்குவேஸின் மரியா என்கிற கதை தமிழில் சரியாகப் புரியவில்லையாதலால் ஆங்கிலத்தில் கடைசிப் பாராக்களை புரட்டிப் புரிந்துகொள்ள முயற்சி செய்வது போலச் சிலவும் சேர்த்து ஒன்றிலிருந்து ஒன்றரை மணி அங்கே தீரும். (இப்போது புரிந்தது மாதிரி இருக்கிறது, நிச்சயமில்லை) எப்படியும் எதையாவது வாங்கி விடும் பலவீனம் அகன்று விட்டது. அதனால் இனி வாங்கிச் சேர்த்தவற்றைப் படித்துக் கரைக்க பலம் கூடியிருக்கிறது.

கடையை விரிவுபடுத்துகிறேன் என்று இப்போது அதிகம் புதிய புத்தகங்களைக் குவித்திருக்கிறார்கள். பெஸ்ட் ஸெல்லர்கள் கடையின் பெரும்பகுதியை நிறைக்கின்றன. மாப்பஸான் கதைத் திரட்டொன்றிற்கு விலை இருநூற்று ஐம்பது ரூபாய். கான் அப்துல் கஃபார் கானின் சரிதை அவர் கையொப்பத்துடன் (யாருக்கோ கொடுத்தது) , பல ஊர்களின் நூலகங்களில் சுட்டது, யாரோ யாருக்கோ பரிசாய்க் கொடுக்கும்போது புத்தகத்தின் மகுடத்தில் அழகான, விதவிதமான கையெழுத்தில் ஆச்சரியமான கருத்துக்களை எழுதி வைத்திருக்கும் புத்தகங்கள் குறைவதால் அங்கே நான் இனி அதிகம் போவதில்லை என்று முடிவு செய்தேன்.

***


நிகாட் காந்தியின் நல்லதொரு கட்டுரை நேற்று இந்துவில் வந்தது. களவு நடந்தவிடத்தில் களவு கொடுத்தவரையும், கொலை நடந்தவிடத்தில் கொலையுண்டவரையும் குறைசொல்லாத நாம், ஒரு பெண் வன்புணர்ச்சிக்கு ஆளாகும்போது மட்டும் அவளையே குறைசொல்வது ஏன் என்ற கேள்வியெழுப்புகிறார். இவர் தரும் statistics மண்டை காய வைக்கிறது. வன்புணரப்பட்ட பல பெண்கள் (70ல் 69 பேர்! - இதில் தண்டிக்கப் படுபவர்கள் சதவிகிதம் 20!!) இதை வெளியே தெரிவிப்பதில்லை. காரணம் அவள் உற்றாரும் பொதுவே இச்சமூகமும் அப்பெண்ணே தவறு இழைத்தது போலப் பார்ப்பதும், இந்நிகழ்வால் ஏற்படும் உடல், மற்றும் மன ரீதியான பாதிப்புகளைப் புரிந்து கொள்ளாமல் செய்யப்படும் விசாரணைகளும் வன்புணர்வை விடவும் கொடிய துன்பத்திற்கு ஆளாக்கும் என்பதே. இத்தவறுகள் நடக்காதவாறு அதிகபட்ச தண்டனையும், புரிந்துணர்வுடன் கூடிய விசாரணைகளும், முக்கியமாக சுற்றத்தின், நட்பின் அரவணைப்புமே முக்கியத் தேவைகள். அவர்கள் எப்படி உடை அணிய வேண்டும் என்ற யோசனை அல்ல.

***

நான் ஆட்டோக்களை பெங்களூரில் இயன்றவரை தவிர்த்து வருவது தெரிந்ததே. அப்படியும் ஒரு பலவீனமான தருணத்தில் டிஜிடல் மீட்டர் பொருத்தப் பெற்ற ஒரு ஆட்டோவில் ஏறினேன். இது பயணித்த தொலைவையும், அதற்கான கட்டணத்தையும் ஒருசேரக் காட்டும் வசதி கொண்டது என்பதாலும், இந்த டிஜிடல் முறை வழக்கிற்கு வந்து சில நாட்களே அகிறது என்பதாலும் ஒரு தைரியத்தில் ஏறிவிட்டேன். ஒன்றரைக் கிலோமீட்டர்கள் சரியாக ஓடிய மீட்டர், சடுதியில் அரைக் கிலோமீட்டரை விழுங்கி ஒன்றரையிலிருந்து இரண்டானது. வண்டியை நிறுத்தச் சொல்லி மீட்டர் 'எகிறும்' மாயை பற்றிக் கொஞ்சம் காட்டமாகவே கேள்விகேட்டேன். அப்பாவித்தனமாக வண்டி ஓடினால் மீட்டர் எகிறத்தானே செய்யும் என்று பதில் வந்தது. அரைக் கிலோமீட்டரை அரை நொடியில் தாண்டும் வண்டிகள் வந்து விட்டனவா என்று நானும் அப்பாவித்தனமாய்க் கேட்டேன். தான் ஏதும் செய்ததாலேயே மீட்டர் இப்படி எகிறியது என்று குற்றம் சாட்டுவது தான் எண்ணமா என்ற கேள்விக்கு, அப்படியில்லாமல் வேறு ஒன்றும் யோசிக்க வழியில்லை என்று பதில் சொன்னேன். கொஞ்சம் ஒடிசலான ஆளாய் ஆட்டோக்காரர் இருந்திருந்தால் I would have fancied my chances of taking him. But wiser counsels prevailed. "தயவிட்டு பேறே ஆட்டோ தகொள்றீ " என்ற ஆலோசனையை ஏற்று பத்து ரூபாய் தண்டம் அழுதுவிட்டு பஸ்ஸைப் பிடிக்கத் தலை தெறிக்க ஓடினேன்.

இனி முடிந்தவரை நடராஜா ஸர்வீஸ் தான்.