இன்னுமொரு இசைவிழா இங்கே. கருநாடக மரபிசை பலருக்கும் மனிதர் மனிதரை விலத்தி வைக்கும் மேட்டிமைக் குறியீடாகவே திகழ்கிறது. இந்த உறுத்துதல் இருக்கும்வரை என்னால் முன்போல இவ்விசையில் திளைக்கமுடியுமென்று தோன்றவில்லை.
பக்தி, மதம் மற்றும் இசைமும்மூர்திகளென அறியப்படுவர்களின் வாழ்வில் நடந்த நிகழ்ச்சிகள் என்று இசைக்குப் புறம்பான, "புற" விஷயங்களே முதன்மைப் படுத்தப் படுகின்றன என்பது இசையால் எல்லாம் ஒன்று என்கிற கொள்கையை நானே கேள்விக்குட்படுத்தும்படி செய்துவிட்டது.
இன்னொன்று, இம்மரபிசை மனோதர்மம் என்கிற மனவோட்டத்தைப் பிரதிபலிக்கிற, முன்னேற்பாடுகள் எதுவுமற்றவொரு கலை வெளிப்பாடு என்பதுவும் கேள்விக்குறியதே என்று எனக்குப் படுகிறது. இதிலே பாடப்படும் ராகங்களின் இலக்கண எல்லைகள் மேற்சொன்ன மும்மூர்திகளால் நிர்ணயிக்கப்பட்டவை. இவ்வரம்பிற்குட்பட்டே இந்த முன்னேற்பாடுகளற்ற வெளிப்பாடு நிகழ வேண்டியிருக்கிறது.
இந்தத் தலைமுறைக்கு முந்திய தலைமுறைப் பாடகர்கள் மற்றும் இசைஞர்கள் ஏதோவொரு தனித்தன்மையைக் கொண்டிருந்தார்கள். மதுரை மணியின் ஸ்வரக் கோர்வைகள், எம்.டி.ராமநாதனின் மெதுவான காலப் பிரமாணம், கே.வி.நாராயணசுவாமியின் நிரவல் என்று இந்தக் கலைஞர்களின் வெளிப்பாட்டிலே ஒரு உண்மைத்தன்மை இருந்தது. இதுவரை கண்டறியப்படாத, யாரும் கேட்டறியாத வழிகளிலே இக்கலை வெளிப்பாடு நடந்தது. இவ்வெளிப்பாட்டு முறைகளிலே இவர்களே முன்னோர்கள் என்பதிலே இந்த பாசாங்கற்ற கலைவெளிப்பாடுகளின் அனுபவத்தில் ஒரு சிலிர்ப்பு இருந்தது.
இந்தத் தலைமுறை பழையதன் நிழலே என்று தோன்றும் அளவுக்கு ஒரு 'நகல்' தன்மையைக் கொண்டிருக்கிறது - புகழ்பெற்ற ஓவியங்களின் நகல்கள் போல. எங்கும் நகல்கள் உண்மையானவற்றின் இடத்திலே வலம் வருவதில் விரைவிலே சோர்வேற்படுகிறது. கேட்ட பிடிகளே ராக ஆலாபனைகளிலே, கேட்ட பாடல்களே கச்சேரிகளில், கேட்ட வெளிப்பாட்டுமுறைகளின் தரக்குறைவான நகல்களே எங்கும்.
ஆக, போலித்தனங்களின் மொத்தவுருவாகப் போய்விடும் தீனமான நிலையிலேயே இம்மரபிசை இருக்கிறது என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. இப்போலி மேட்டிமை, பக்தி, மதக் கலப்பு, மற்றும் கலையின், கலைஞர்களின் உண்மையான வெளிப்பாடுகள் இல்லாத நிலை என்பவை இருக்கும்போதே இவ்விசைமரபு தழைக்குமாயின், நான் கேட்ட, அனுபவித்தவொன்று இதுவல்ல என்று சமாதானப் படுத்திக் கொள்ளுதலைத் தவிர வேறென்ன வழி?
பின் குறிப்பு: மைக் மார்க்விஸீ (Mike Marqusee) கருநாடக இசை அபிமானி என்பது தெரிந்திருக்கவில்லை. சாமானியருக்கெல்லாம் எட்டாத ஒன்று என்கிற விலத்துதலை எதிர்க்கும் வகையில் இம்மரபிசையைப் பற்றி இவர் எழுதியிருந்த இந்தக் கட்டுரையுடன் முழுதாக உடன்படுகிறேன். முன்முடிவுகளில்லாத, பழைய கலாச்சாரச் சுமைகள் இல்லாத, எதையும் அதன் உண்மையான அனுபவம் சார்ந்தே வரிந்துகொள்ளுகிற / பொருள்படுத்திக்கொள்ளுகிற மேற்கத்தியவர்களின் அணுகுமுறை எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது.
இசை விழாபற்றி அவர் எழுதியுள்ள இன்னுமொரு கட்டுரை இங்கே.
பக்தி, மதம் மற்றும் இசைமும்மூர்திகளென அறியப்படுவர்களின் வாழ்வில் நடந்த நிகழ்ச்சிகள் என்று இசைக்குப் புறம்பான, "புற" விஷயங்களே முதன்மைப் படுத்தப் படுகின்றன என்பது இசையால் எல்லாம் ஒன்று என்கிற கொள்கையை நானே கேள்விக்குட்படுத்தும்படி செய்துவிட்டது.
இன்னொன்று, இம்மரபிசை மனோதர்மம் என்கிற மனவோட்டத்தைப் பிரதிபலிக்கிற, முன்னேற்பாடுகள் எதுவுமற்றவொரு கலை வெளிப்பாடு என்பதுவும் கேள்விக்குறியதே என்று எனக்குப் படுகிறது. இதிலே பாடப்படும் ராகங்களின் இலக்கண எல்லைகள் மேற்சொன்ன மும்மூர்திகளால் நிர்ணயிக்கப்பட்டவை. இவ்வரம்பிற்குட்பட்டே இந்த முன்னேற்பாடுகளற்ற வெளிப்பாடு நிகழ வேண்டியிருக்கிறது.
இந்தத் தலைமுறைக்கு முந்திய தலைமுறைப் பாடகர்கள் மற்றும் இசைஞர்கள் ஏதோவொரு தனித்தன்மையைக் கொண்டிருந்தார்கள். மதுரை மணியின் ஸ்வரக் கோர்வைகள், எம்.டி.ராமநாதனின் மெதுவான காலப் பிரமாணம், கே.வி.நாராயணசுவாமியின் நிரவல் என்று இந்தக் கலைஞர்களின் வெளிப்பாட்டிலே ஒரு உண்மைத்தன்மை இருந்தது. இதுவரை கண்டறியப்படாத, யாரும் கேட்டறியாத வழிகளிலே இக்கலை வெளிப்பாடு நடந்தது. இவ்வெளிப்பாட்டு முறைகளிலே இவர்களே முன்னோர்கள் என்பதிலே இந்த பாசாங்கற்ற கலைவெளிப்பாடுகளின் அனுபவத்தில் ஒரு சிலிர்ப்பு இருந்தது.
இந்தத் தலைமுறை பழையதன் நிழலே என்று தோன்றும் அளவுக்கு ஒரு 'நகல்' தன்மையைக் கொண்டிருக்கிறது - புகழ்பெற்ற ஓவியங்களின் நகல்கள் போல. எங்கும் நகல்கள் உண்மையானவற்றின் இடத்திலே வலம் வருவதில் விரைவிலே சோர்வேற்படுகிறது. கேட்ட பிடிகளே ராக ஆலாபனைகளிலே, கேட்ட பாடல்களே கச்சேரிகளில், கேட்ட வெளிப்பாட்டுமுறைகளின் தரக்குறைவான நகல்களே எங்கும்.
ஆக, போலித்தனங்களின் மொத்தவுருவாகப் போய்விடும் தீனமான நிலையிலேயே இம்மரபிசை இருக்கிறது என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. இப்போலி மேட்டிமை, பக்தி, மதக் கலப்பு, மற்றும் கலையின், கலைஞர்களின் உண்மையான வெளிப்பாடுகள் இல்லாத நிலை என்பவை இருக்கும்போதே இவ்விசைமரபு தழைக்குமாயின், நான் கேட்ட, அனுபவித்தவொன்று இதுவல்ல என்று சமாதானப் படுத்திக் கொள்ளுதலைத் தவிர வேறென்ன வழி?
பின் குறிப்பு: மைக் மார்க்விஸீ (Mike Marqusee) கருநாடக இசை அபிமானி என்பது தெரிந்திருக்கவில்லை. சாமானியருக்கெல்லாம் எட்டாத ஒன்று என்கிற விலத்துதலை எதிர்க்கும் வகையில் இம்மரபிசையைப் பற்றி இவர் எழுதியிருந்த இந்தக் கட்டுரையுடன் முழுதாக உடன்படுகிறேன். முன்முடிவுகளில்லாத, பழைய கலாச்சாரச் சுமைகள் இல்லாத, எதையும் அதன் உண்மையான அனுபவம் சார்ந்தே வரிந்துகொள்ளுகிற / பொருள்படுத்திக்கொள்ளுகிற மேற்கத்தியவர்களின் அணுகுமுறை எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது.
இசை விழாபற்றி அவர் எழுதியுள்ள இன்னுமொரு கட்டுரை இங்கே.
கருத்துகள்