தமிழ் எழுத்தாளர்களில், இசையை அறிந்து, அதை எழுத்தோடு கலந்து (சில சமயம் நாம் ரசிப்பது இசையா தமிழா என்று இனம் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் போவது உண்டு), அல்லது இசையைக் கதைக் களனாகக் கொண்டு, அல்லது சொல்வது எதுவானாலும், இசை சம்பந்தமான ஒரு காட்சியை இணைப்பது என்று செய்பவர் பலர். நான் படித்ததில் கல்கி, தி.ஜா போன்றோர் இதை மிகவும் அனுபவித்துச் செய்வதாக எனக்குத் தோன்றுவதுண்டு.
இந்த அனுபவத்தைக் கொடுப்பவர்களில் தி.ஜானகிராமனைத் தான் நான் முதன்மையாகக் குறிப்பிடுவேன். அவரின் சில வரிகளைக் கூர்ந்து படித்தால் ஒரு தம்புரா ஒலியின் ரம்மியம் நம்மைச் சூழ்வது போல் இருக்கும். அவர் வருணிக்கும் தஞ்சை, கும்பகோணமும், காவிரியும், சங்கீத மணமும், கதைமாந்தரும் (அந்த வசீகரமான, வலிமையான பெண் கதாபாத்திரங்களும்) என்னை வேறு உலகிற்கு இட்டுச் செல்லும். அந்த மாதிரியான அனுபவம் ஒன்று எனக்கு மரப்பசு படிக்கும்போது ஏற்பட்டது. பாம்பின் கால் பாம்பறியும் என்பப்போல, தி. ஜா என்ற கலைஞன் கோபாலி என்ற கலைஞனின் உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை உணர்ந்து, அந்தப் பாத்திரமேற்று, உள்திறந்து காட்டுவபோல் எனக்குப் பட்டது. "ஆகா", என்று தன்னை மறந்து ஒரு வார்த்தை வாயில் வருகிறது. Without further ado, the passages from மரப்பசு.
கோபாலி பற்றி அம்மணி சொல்வது...
"...தள்ளி உட்கார்ந்து நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அந்த அசட்டு அணைப்பு அணைத்த உடம்பும் கண்ணும் இல்லை. மேடை மேடையாகத்தெரிந்தது. கண்முன் இருப்பவர்களை அழித்துவிட்டு அது பாடுகிற லயிப்பு, சிம்மம் மாதிரி சபையை ஆள்கிற தோரணை - சபையைப் பார்க்காமல், தன் உள்ளே பார்த்துக் கொண்டு, சபையை ஆட்டி வைக்கிற தன்னறியாமை. ஒரு தடவை கச்சேரியில் பின்னால் யாரோ பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டு, இரண்டு மூன்று தடவை திரும்பிப் பார்த்தது அது - சுட்டெரிக்கிற ரௌத்ரம் கண்ணில். சற்று அடங்கிய குசுகுசுப்பு மீண்டும் பேச்சாக உயர்ந்ததும், திரும்பி "நான் இன்னிக்குப் பாடட்டுமா, வாண்டாமா?"என்று ஒரு கேள்வியாக வெடித்து, பாதிப்பாட்டை அவசர அவசரமாகப் பாடி முடித்து, "பவமான"என்று மங்களம் பாடி முடித்துவிட்டது. கச்சேரி தொடங்கி அரைமணி கூட ஆகவில்லை.கண்டுவைப் பார்த்து அஞ்சலியுடன் "பெரியவா பொறுத்துக்கணும் பின்னாலெ ரொம்பப் பெரிய வாயா ஆயிடுத்து, முடிச்சுட்டேன். எனக்கும் வருத்தம் தான்"என்று மன்னிப்புக் கோரிவிட்டு, மறுநாள் காலையில் அதே பக்க வாத்யத்துடன் கண்டுவின் வீட்டுக் கூடத்தில் பூஜை அலமாரிக்கு முன் உட்கார்ந்து பாடத் தொடங்கி, உச்சிவேளை வரையில் பாடி தன்னையே கரைத்துக் கொண்டுவிட்டது..."
இனி கோபாலியே இதுபற்றிச் சொல்வது...
"...நன்னா ஞாபகமிருக்கு எனக்கு. யாரோ பின்னாலெ பேசிண்டிருந்தான்னு கோபம் வந்ததுன்னா கச்சேரியை முடிக்கலாமோ? மகா அபச்சாரம்.ராத்திரி ஒரு மணியாச்சு, ரண்டு மணியாச்சு தூக்கம் வல்லெ. பகவானுக்காகப் பாடறபோது இது என்ன அகம்பாவம்?யார் கேட்டா என்ன, கேக்காட்டா என்ன? ராத்திரி ரண்டு மணி இருக்கும் எழுந்துண்டு கண்டுவாத்திலே போய்க் கதவை இடிச்சேன். எழுந்து ஜன்னல் வழியா 'யாரு'ன்னார். நான் தான்னேன். பரபரன்னு வந்து கதவைத் திறந்தார். கால்லெ விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணினேன். காலமே கச்சேரி பண்ணப் போறேன் பெரியவா அனுமதி கொடுக்கணும்னு நின்னேன். இதுக்காகவான்னு உபசாரமா ஏதோ சொல்ல ஆரமிச்சார். சரி தூக்கத்தைக் கெடுத்துட்டேன், நாளை பேசிக்கலாம்னு வந்துட்டேன். மறுநாள் விடியகாலமே குளிச்சு என்னை ஒழிடா கிருஷ்ணான்னு வேண்டிண்டு வந்து பாட உட்கார்ந்துண்டேன். அன்னிக்கு தேவகாந்தாரி பாடி மோகனம் பாடி - எவன் பாட முடியும்? நான் பாடலெ, அதுக்குச் சொல்றேன்.ராகங்கள்ளாம் அதுகளாப் பாடிண்டுது. என்னைப் போட்டு மிதிச்சுண்டு அதுகளாப் பாடிண்டுது. இல்லாட்டா எந்தப் பய அப்படிப் பாட முடியும்? இவன்தான் பாட முடியுமா? கூடம், ரேழி, கொல்லைக்கட்டு, சமையல்கட்டு, முத்தம் - எல்லாம் தலையாத் தெரிஞ்சுது.கண்ணைக் கண்ணை மூடிக்க வேண்டியிருந்தது ...மத்தியானம் ஒரு மணி ஆச்சு களைப்பு சளைப்பு இல்லே - "ஆஹா ஆஹான்னு கூடம் முழுவதும் பித்துப் பிடிச்சு அரடித்து. அன்னிக்கு அந்த தேவகாந்தரி பாடினப்புறம் பிடில் வாசிச்சுதே கோபு- வாசிக்கணுமே - பிழிஞ்சு பிழிஞ்சு அழுதது.'கோபாலி, சாட்சாத் கோபாலண்டா நீ. நான் வாசிக்க மாட்டேன். என்னை ஔமானப் படுத்தாதே'ன்னு ஜரிகை அங்கவஸ்திரத்தாலே கண்ணைத் துடச்சுண்டது.அதுக்கு என்னைச் சொல்றதாக எண்ணம். அது சொன்னதுதான் நிஜம்.கோபாலன் தான் பாடினான் - "
"ஆ! அசத்தறியேடா மச்சி" என்று வாய்விட்டரற்றினேன். இதைப் படிக்கும்போதெல்லாம், ரேழி முழுக்கத் தெரிந்த தலைகளில் ஒன்று என்னுடையதாக இருந்தால் எப்படி இருந்திருக்கும் என்று நினைத்து மருகுவேன். இந்தப் பகுதியை முதலில் படித்தவுடன் ஏதோவொரு வினோத உணர்ச்சி மிகுதியால் ஆட்கொள்ளப் பட்டேன். ஒவ்வொரு முறையும் ஆட்கொள்ளப்படுகிறேன். 'உண்மையான கலைஞன் தன்னை வெளிப்படுத்துவது இப்படித்தானோ?' என்று கோபாலியையும், இந்தப் பகுதியை ஒரு tranceல் இருந்தது போல எழுதிய தி ஜா வையும் பார்த்து நினைத்துக் கொள்ளுகிறேன்.
உங்களுக்கு ஏதாவது தோன்றுகிறதா?
இந்த அனுபவத்தைக் கொடுப்பவர்களில் தி.ஜானகிராமனைத் தான் நான் முதன்மையாகக் குறிப்பிடுவேன். அவரின் சில வரிகளைக் கூர்ந்து படித்தால் ஒரு தம்புரா ஒலியின் ரம்மியம் நம்மைச் சூழ்வது போல் இருக்கும். அவர் வருணிக்கும் தஞ்சை, கும்பகோணமும், காவிரியும், சங்கீத மணமும், கதைமாந்தரும் (அந்த வசீகரமான, வலிமையான பெண் கதாபாத்திரங்களும்) என்னை வேறு உலகிற்கு இட்டுச் செல்லும். அந்த மாதிரியான அனுபவம் ஒன்று எனக்கு மரப்பசு படிக்கும்போது ஏற்பட்டது. பாம்பின் கால் பாம்பறியும் என்பப்போல, தி. ஜா என்ற கலைஞன் கோபாலி என்ற கலைஞனின் உள்ளத்து உணர்ச்சிகளை உணர்ந்து, அந்தப் பாத்திரமேற்று, உள்திறந்து காட்டுவபோல் எனக்குப் பட்டது. "ஆகா", என்று தன்னை மறந்து ஒரு வார்த்தை வாயில் வருகிறது. Without further ado, the passages from மரப்பசு.
கோபாலி பற்றி அம்மணி சொல்வது...
"...தள்ளி உட்கார்ந்து நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அந்த அசட்டு அணைப்பு அணைத்த உடம்பும் கண்ணும் இல்லை. மேடை மேடையாகத்தெரிந்தது. கண்முன் இருப்பவர்களை அழித்துவிட்டு அது பாடுகிற லயிப்பு, சிம்மம் மாதிரி சபையை ஆள்கிற தோரணை - சபையைப் பார்க்காமல், தன் உள்ளே பார்த்துக் கொண்டு, சபையை ஆட்டி வைக்கிற தன்னறியாமை. ஒரு தடவை கச்சேரியில் பின்னால் யாரோ பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டு, இரண்டு மூன்று தடவை திரும்பிப் பார்த்தது அது - சுட்டெரிக்கிற ரௌத்ரம் கண்ணில். சற்று அடங்கிய குசுகுசுப்பு மீண்டும் பேச்சாக உயர்ந்ததும், திரும்பி "நான் இன்னிக்குப் பாடட்டுமா, வாண்டாமா?"என்று ஒரு கேள்வியாக வெடித்து, பாதிப்பாட்டை அவசர அவசரமாகப் பாடி முடித்து, "பவமான"என்று மங்களம் பாடி முடித்துவிட்டது. கச்சேரி தொடங்கி அரைமணி கூட ஆகவில்லை.கண்டுவைப் பார்த்து அஞ்சலியுடன் "பெரியவா பொறுத்துக்கணும் பின்னாலெ ரொம்பப் பெரிய வாயா ஆயிடுத்து, முடிச்சுட்டேன். எனக்கும் வருத்தம் தான்"என்று மன்னிப்புக் கோரிவிட்டு, மறுநாள் காலையில் அதே பக்க வாத்யத்துடன் கண்டுவின் வீட்டுக் கூடத்தில் பூஜை அலமாரிக்கு முன் உட்கார்ந்து பாடத் தொடங்கி, உச்சிவேளை வரையில் பாடி தன்னையே கரைத்துக் கொண்டுவிட்டது..."
இனி கோபாலியே இதுபற்றிச் சொல்வது...
"...நன்னா ஞாபகமிருக்கு எனக்கு. யாரோ பின்னாலெ பேசிண்டிருந்தான்னு கோபம் வந்ததுன்னா கச்சேரியை முடிக்கலாமோ? மகா அபச்சாரம்.ராத்திரி ஒரு மணியாச்சு, ரண்டு மணியாச்சு தூக்கம் வல்லெ. பகவானுக்காகப் பாடறபோது இது என்ன அகம்பாவம்?யார் கேட்டா என்ன, கேக்காட்டா என்ன? ராத்திரி ரண்டு மணி இருக்கும் எழுந்துண்டு கண்டுவாத்திலே போய்க் கதவை இடிச்சேன். எழுந்து ஜன்னல் வழியா 'யாரு'ன்னார். நான் தான்னேன். பரபரன்னு வந்து கதவைத் திறந்தார். கால்லெ விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணினேன். காலமே கச்சேரி பண்ணப் போறேன் பெரியவா அனுமதி கொடுக்கணும்னு நின்னேன். இதுக்காகவான்னு உபசாரமா ஏதோ சொல்ல ஆரமிச்சார். சரி தூக்கத்தைக் கெடுத்துட்டேன், நாளை பேசிக்கலாம்னு வந்துட்டேன். மறுநாள் விடியகாலமே குளிச்சு என்னை ஒழிடா கிருஷ்ணான்னு வேண்டிண்டு வந்து பாட உட்கார்ந்துண்டேன். அன்னிக்கு தேவகாந்தாரி பாடி மோகனம் பாடி - எவன் பாட முடியும்? நான் பாடலெ, அதுக்குச் சொல்றேன்.ராகங்கள்ளாம் அதுகளாப் பாடிண்டுது. என்னைப் போட்டு மிதிச்சுண்டு அதுகளாப் பாடிண்டுது. இல்லாட்டா எந்தப் பய அப்படிப் பாட முடியும்? இவன்தான் பாட முடியுமா? கூடம், ரேழி, கொல்லைக்கட்டு, சமையல்கட்டு, முத்தம் - எல்லாம் தலையாத் தெரிஞ்சுது.கண்ணைக் கண்ணை மூடிக்க வேண்டியிருந்தது ...மத்தியானம் ஒரு மணி ஆச்சு களைப்பு சளைப்பு இல்லே - "ஆஹா ஆஹான்னு கூடம் முழுவதும் பித்துப் பிடிச்சு அரடித்து. அன்னிக்கு அந்த தேவகாந்தரி பாடினப்புறம் பிடில் வாசிச்சுதே கோபு- வாசிக்கணுமே - பிழிஞ்சு பிழிஞ்சு அழுதது.'கோபாலி, சாட்சாத் கோபாலண்டா நீ. நான் வாசிக்க மாட்டேன். என்னை ஔமானப் படுத்தாதே'ன்னு ஜரிகை அங்கவஸ்திரத்தாலே கண்ணைத் துடச்சுண்டது.அதுக்கு என்னைச் சொல்றதாக எண்ணம். அது சொன்னதுதான் நிஜம்.கோபாலன் தான் பாடினான் - "
"ஆ! அசத்தறியேடா மச்சி" என்று வாய்விட்டரற்றினேன். இதைப் படிக்கும்போதெல்லாம், ரேழி முழுக்கத் தெரிந்த தலைகளில் ஒன்று என்னுடையதாக இருந்தால் எப்படி இருந்திருக்கும் என்று நினைத்து மருகுவேன். இந்தப் பகுதியை முதலில் படித்தவுடன் ஏதோவொரு வினோத உணர்ச்சி மிகுதியால் ஆட்கொள்ளப் பட்டேன். ஒவ்வொரு முறையும் ஆட்கொள்ளப்படுகிறேன். 'உண்மையான கலைஞன் தன்னை வெளிப்படுத்துவது இப்படித்தானோ?' என்று கோபாலியையும், இந்தப் பகுதியை ஒரு tranceல் இருந்தது போல எழுதிய தி ஜா வையும் பார்த்து நினைத்துக் கொள்ளுகிறேன்.
உங்களுக்கு ஏதாவது தோன்றுகிறதா?
கருத்துகள்
தி.ஜா எழுத்துக்கள் மீது (மோகமுள் தவிர அம்மா வந்தாள் மற்றும் மரப்பசு) சில காலமாக ஒரு புதுவிதமான ஈர்ப்பு ஏற்பட்டுள்ளது. அவருடைய ரசிகர்கள் அவருடைய எழுத்து பற்றி பேசும் போது, அந்த அனுபவத்தினை பகிர நினைக்கும் போது, (அவருடைய எந்த எழுத்துக்களையும் படிக்காத எனக்கு) அக்கார அடிசலின் சுவையினை வார்த்தையில் சொல்வது போல எனக்கு சம்பந்தமில்லாமல் தோன்றும்.
அதைப் போலவே தி.ஜா பற்றிய வெங்கட் சாமிநாதனின் ஒரு கட்டுரை படித்த பின்பு, அவருடைய ஜப்பான் பயண நூலான உதயசூரியன் மேலும் ஒரு ஈர்ப்பு வந்துள்ளது.
ஆர்வமெல்லாம் நிறையாத்தான் இருக்கு. கூடவே சோம்பேறித்தனமும் அதிகமாக இருக்கு, நேரமும் குறைவாக இருக்கு. ம்ம்ம்ம்.. :))
உங்கள் விரிவான பின்னூட்டத்திற்கு நன்றி.
நல்ல எழுத்து என்பதைப் பலரும் அவரவர் அளவுகோல்களை வைத்துப் பார்த்துக் கொள்வர். ஒருவரின் ரசனை, மற்றொருவரினின்றும் வேறுபட்டு இருப்பதில் வியப்பில்லை; தவறும் இல்லை தானே.
மற்றபடி, திஜா வின் படைப்புக்களை இந்தக் கோணத்தில் இருந்து ரசிப்பதில் நான் தனியில்லை என்பது மகிழ்ச்சியாயிருக்கிறது.
நீங்கள் கொடுத்த சுட்டிகளை இப்போது என்னால் பார்க்க/கேட்க முடியாது. பிறிதொரு சமயம் முயற்சிக்கிறேன்.
சுவாதித் திருநாள் ஒரு அருமையான திரைப்படம். இசை முக்கியத்துவம் உள்ளதாயினும், சுவாதித் திருநாள் என்ற கலைஞனை வேறொரு நிலையில் அறிந்து கொண்டது போல இருந்தது. அனந்த் நாக் அருமையாகச் செய்திருந்தார் - நினைவூட்டியதற்கு நன்றி.
தி.ஜா என உயிருக்கு நெருக்கமான எழுத்தாளர். இந்த பத்திகளை நானும் இரசித்துள்ளேன். இசை அவரது எழுத்து. அதுவே இசையைப்பற்றி பேசும் போது களிகொள்ளும், உருகும், தீர்க்கமாய் நிலைக்கும், தவழும், முகிழ்களின் மேலெல்லாம் தாண்டி பறக்கும், ஆறாய் நகரும்.
எனக்கு பாரம்பரிய இசையறிவு கிடையாது. எனது இரசனையின் அளவுகளையும் அறியேன். ஆனால் இது எனக்கு தி.ஜாவையும் இசையையும் ரசிக்க தடையாய் இருக்கவில்லை. மோகமுள்தான் அவரது இசைபற்றிய அற்புதமான காட்சிகளைக் கொண்டிருந்தது என்பது என் கருத்து.
பதிவுக்கு மிக்க நன்றி
:-)
தங்கமணி,
யாருக்குமே இது ஒரு தடையாக இருக்க முடியாது என்று தான் நினைக்கிறேன்.
இன்னும், நுட்பமான ரசனைகளை உடையவர்களைப் பார்த்தால் எனக்கு ஏனோ மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். அந்த வகையிலும் ஒரு meta ரசிகனாக இவர் இசை எழுத்துக்களை ரசிப்பேன்.
நன்றி!
அவருக்கு இலக்கியத்தை விட சங்கீதம் மனதுக்கு நெருக்கமானது.அவ்ருக்குள்ளேயே அது ஒரு இழையாக ஒடிக் கொண்டிருந்தது என்பது என் எண்ணம்.
சிதம்பர சுப்ரமணியத்தின் இதயநாதம் படித்திருக்கிறீர்களா?
மாலன்
//அவர் ஏமனி யின் ரசிகர். எம்.டி.ராமநாதனின் அபிமானி//
மோகமுள் கதையில் வரும் ஒரு காட்சி எம்.டி.ஆரின் வாழ்க்கைச் சம்பவம் என்று உயிர்மையில் சுகுமாரனும் எழுதியிருந்தார்.
//சிதம்பர சுப்ரமணியத்தின் இதயநாதம் படித்திருக்கிறீர்களா?//
இல்லை, ஆனால் படிக்கப் போகிறேன் :-)